In het duister van het woud

wordt de stilte soms doorbroken

met de roep van een uil zo koud

kop in de kraag weggestoken.

 

Bos uit dringt het licht nu door

waait er een frisse bries

door de velden een wankel spoor

van ‘n kreupele met bloedverlies.

 

Nog is zijn edele kop geheven

zijn de oren waakzaam gespitst

genadeloos werd hij weggedreven

door zijn roedel opgehitst.

 

Door de akkers met zijn voren

over het eeuwig groene gras

door het golvend gouden koren

steeds onvaster nu zijn pas.

 

Uit de macht ontheven

door een jonge soortgenoot

nu verstoten moeten leven

wachtend op een wisse dood.

 

Onder de sterren en de maan

galmt als antwoord op de uil

vanaf deze dag voortaan

zijn eenzaam klaaglijk gehuil.

 

G. Ens, januari 2014