Zou zij er nog zijn
 meisje uit een ver verleden
uit een nog verder land.
Zit zij nog in dat straatje
 in haar eentje langs de kant.
Zit zij nog in dat dorpje
aan dat rimpelloze meer
zo onmeetbaar diep
herinner ik mij weer.

Zou zij er nog zijn
zo vele jaren later
 bij 't vuurtje met de grill 
 op haar hurkjes zittend
 maïskolven in een mand
tranen van de rook
verloren langs de kant
van dat spiegelende meer
 met die bedroefde blik
zo onpeilbaar troosteloos
vergeet ik nimmer weer.

Zou zij er nog zijn
in dit knarsend tijdgewricht
zij een oude vrouw
moeder en oma nu wellicht
tanig, betelrode mond
lusteloos waaierend 
zittend op de grond
in de rook van haar vuur
gerimpeld als het meer
eindeloos tijdloos
zit zij daar altijd weer.

G . Ens, 2016

Zo herinner ik me de voddenkoopman
van de overkant. Ik was in deze ontvolkte
buurt zijn laatste klant.

Zittend aan het raam zie ik nog zijn volle kar staan.
Midden op de weg. Hoor zijn roep. Wat vrolijk
en somber stemt, want

als ik er niet meer ben, wie herinnert zich
dan zijn stem?

——————————————–
uit: ‘De schoenen van de buurman’, 1999.

Schrijver: Wim Brands

Amsterdam Wim Brands (1959 – 2016)

In het diepe zuiden van Limburg hoorde ik de voddenman vroeger altijd luidkeels ‘Loemelééé’ roepen! Loemelen moet dat eigenlijk zijn, vodden. Maar Loemelééé klonk waarschijnlijk gewoon lekkerder!