17 november 2008

 Mijn mobiel speelt plots zijn melodie.

Enigszins verbaasd, niemand belt me ooit op dat ding, antwoord ik met een vragend:

‘Hallo, met Ger?’

‘Hallo, met Peter’ hoor ik iemand aan de andere kant zeggen.

Nou ken ik een hoop Peter’s.

‘Peter?’ vraag ik.

‘Ja, met Peter, Arnout is dood’!

Ik hoor het hem zeggen maar het dringt niet echt tot me door.

Het bleef even stil aan beide kanten van de lijn.

Ik vrees en ik weet nu welke Peter ik aan de lijn heb: Peter de broer van Arnout.

‘Wat zeg je nou’ weet ik uit te brengen.

‘Arnout is dood’ herhaalt hij domweg en zwijgt weer.

‘Wat is er gebeurt’ vraag ik na enige tijd maar en mijn hersenen tollen.

‘Hij heeft een epilepsieaanval gehad’ zegt hij droog.

Nou weet ik dat Peter niet lekker in zijn vel zit.

Hij heeft een hartkwaal, kan slecht lopen en ik besef dat de dood van zijn broer, een goede vriend van mij die ik veelvuldig zag, hem danig geschokt zal hebben.

Ook ik word nu door deze ramp besprongen en mijn verwarring is groot.

Ik wist dat Arnout de laatste jaren af en toe geteisterd werd door deze wrede hersenziekte.

Dat het iets te maken had met zijn buitensporige alcoholconsumptie was ook geen geheim.

Arnout kwam nooit bij mij, notoir wijndrinker, langs zonder een plastic tasje met daarin een voorraadje halve liters bier. Die wist hij dan altijd in recordtempo weg te werken om vervolgens naadloos over te gaan op wat voor aanwezige alcoholische versnapering dan ook.

Ik brabbel wat over hoe erg ik het vind waarop hij antwoord met ‘hij wordt op dit moment weggehaald’.

Het kwartje is nu wel gevallen bij mij en het beeld van wat zich daar in de Goudsbloemstraat afspeelt ook .

‘Je zult het wel druk hebben’ probeer ik om het gesprek te beëindigen en vraag hem of ik hem over een paar dagen kan terug bellen want erg mededeelzaam is hij niet.

‘Is goed’ zegt hij.

We verbreken de verbinding.

Wij hebben Arnout gecremeerd.

Veel van zijn vrienden en oud-collega’s van STAP waren aanwezig.

Zelfs de aan keelkanker lijdende Jan de Haan, die een half jaar later zelf zou sterven.

Ook zijn broer Peter.

Ik zat samen met Peter in een auto om naar de hoger gelegen kapel te worden getransporteerd; hij met zijn hart en ik met mijn beperkte mobiliteit.

Daar vond de zuster van Arnout het nodig om alle negatieve kanten van haar overleden broer nog eens extra te benoemen. Zij vergat te melden dat het een schat van een jongen was.

Peter heb ik daarna nooit meer gezien.

Ongeveer een jaar later hoorde ik dat hij zelfmoord had gepleegd.

Hij was in zeer korte tijd zijn zuster, zijn stiefvader, zijn moeder en zijn broer Arnout verloren.

Ik mis Arnout nog steeds.

Zijn onverwachte bezoekjes, de tientjes die ik aan hem leende en altijd ook weer terug kreeg.

Zijn enthousiasme en bereidheid om altijd te helpen.

45 is-t-ie geworden.

Ooit heb ik hem ertoe aangezet om eens een gedicht te schrijven waar hij bijna per omgaande op inging en niet zonder talent.

Het complete oeuvre van Arnout van Gijssel bestaat uit 2 gedichten en wel deze 2:

oh verloren druppel

uit de regenboog

moest u druipen ,

”t kwalijke van het kwalijke is

dat het kwalijk is

moesten of moeten

vreselijke kwalen sluipen

het is de kraan die druipt

zij of hij is de klos

voor het alziend oog

maken druppels niets uit

onkruid komt waar het niet mag komen

 A. van Gijssel, 30 april 2006

schijnbaar eindeloze polder

u doet mij verdriet

waarom weet ik wel, of niet

gemaakte harmonie

van afgegrensd land

overdekte dieren

die je dus niet ziet

dat is wat ik zie

en lees in de krant

maar ook nostalgie

speelt een rol

vroeger was alles beter

mijn hoofd van herinneringen vol

vind soms vergeten beter

 

 Arnout van Gijssel, 17 oktober 1963 – 17 november 2008