Golf na golf strandt
een verse boog in ’t zand en
tot schuimens toe
een stroom van gedachten
in mijn slapeloze nachten
Stukslaand op rotsen en klippen
staat het water mij nu tot de lippen en
tot in de diepste spleten
kolkend en draaiend
heftige onrust in mij zaaiend
Wadend door een brij van dromen
hoop ik tot dat vaste land te komen
waarop ik mij neer zal storten om
uiteindelijk rust te vinden en
mijn lichaam te ontbinden
G. Ens, november 2013
17 november 2008
Mijn mobiel speelt plots zijn melodie.
Enigszins verbaasd, niemand belt me ooit op dat ding, antwoord ik met een vragend:
‘Hallo, met Ger?’
‘Hallo, met Peter’ hoor ik iemand aan de andere kant zeggen.
Nou ken ik een hoop Peter’s.
‘Peter?’ vraag ik.
‘Ja, met Peter, Arnout is dood’!
Ik hoor het hem zeggen maar het dringt niet echt tot me door.
Het bleef even stil aan beide kanten van de lijn.
Ik vrees en ik weet nu welke Peter ik aan de lijn heb: Peter de broer van Arnout.
‘Wat zeg je nou’ weet ik uit te brengen.
‘Arnout is dood’ herhaalt hij domweg en zwijgt weer.
‘Wat is er gebeurt’ vraag ik na enige tijd maar en mijn hersenen tollen.
‘Hij heeft een epilepsieaanval gehad’ zegt hij droog.
Nou weet ik dat Peter niet lekker in zijn vel zit.
Hij heeft een hartkwaal, kan slecht lopen en ik besef dat de dood van zijn broer, een goede vriend van mij die ik veelvuldig zag, hem danig geschokt zal hebben.
Ook ik word nu door deze ramp besprongen en mijn verwarring is groot.
Ik wist dat Arnout de laatste jaren af en toe geteisterd werd door deze wrede hersenziekte.
Dat het iets te maken had met zijn buitensporige alcoholconsumptie was ook geen geheim.
Arnout kwam nooit bij mij, notoir wijndrinker, langs zonder een plastic tasje met daarin een voorraadje halve liters bier. Die wist hij dan altijd in recordtempo weg te werken om vervolgens naadloos over te gaan op wat voor aanwezige alcoholische versnapering dan ook.
Ik brabbel wat over hoe erg ik het vind waarop hij antwoord met ‘hij wordt op dit moment weggehaald’.
Het kwartje is nu wel gevallen bij mij en het beeld van wat zich daar in de Goudsbloemstraat afspeelt ook .
‘Je zult het wel druk hebben’ probeer ik om het gesprek te beëindigen en vraag hem of ik hem over een paar dagen kan terug bellen want erg mededeelzaam is hij niet.
‘Is goed’ zegt hij.
We verbreken de verbinding.
Wij hebben Arnout gecremeerd.
Veel van zijn vrienden en oud-collega’s van STAP waren aanwezig.
Zelfs de aan keelkanker lijdende Jan de Haan, die een half jaar later zelf zou sterven.
Ook zijn broer Peter.
Ik zat samen met Peter in een auto om naar de hoger gelegen kapel te worden getransporteerd; hij met zijn hart en ik met mijn beperkte mobiliteit.
Daar vond de zuster van Arnout het nodig om alle negatieve kanten van haar overleden broer nog eens extra te benoemen. Zij vergat te melden dat het een schat van een jongen was.
Peter heb ik daarna nooit meer gezien.
Ongeveer een jaar later hoorde ik dat hij zelfmoord had gepleegd.
Hij was in zeer korte tijd zijn zuster, zijn stiefvader, zijn moeder en zijn broer Arnout verloren.
Ik mis Arnout nog steeds.
Zijn onverwachte bezoekjes, de tientjes die ik aan hem leende en altijd ook weer terug kreeg.
Zijn enthousiasme en bereidheid om altijd te helpen.
45 is-t-ie geworden.
Ooit heb ik hem ertoe aangezet om eens een gedicht te schrijven waar hij bijna per omgaande op inging en niet zonder talent.
Het complete oeuvre van Arnout van Gijssel bestaat uit 2 gedichten en wel deze 2:
Arnout van Gijssel, 17 oktober 1963 – 17 november 2008
Het ‘gelukkig zijn’ wordt veel te veel overschat.
Men zou zich tevreden moeten stellen met af en toe een beetje vrolijk zijn.
In Flanders fields the poppies blow
Between the crosses, row on row,
That mark our place; and in the sky
The larks, still bravely singing, fly
Scarce heard amid the guns below.
We are the Dead. Short days ago
We lived, felt dawn, saw sunset glow,
Loved, and were loved, and now we lie
In Flanders fields.
Take up our quarrel with the foe:
To you from failings hands we throw
The torch; be yours to hold it high.
If ye break faith of us who die
We shall not sleep, though poppies grow
On Flanders fields.
by John McCrae (1872 – 1918)
Uit een verstild cocon herrezen,
de samen gekleefde vleugels plechtig opengevouwen:
een frêle en kleurrijk wezen dat
dankbaar voor ‘t eerst het zonlicht zal aanschouwen.
Door ’n plotse bries van de wieg verdreven,
speels fladderend in het grote al,
vol overgave genietend van dat korte leven
zonder te weten wat dit ooit brengen zal.
’t Kan een leven worden vol vreugd’ en vrede
honingverzadigd terend in de zon óf
domweg in een verraderlijk web belandend,
in een aanlokkelijk vuur verbrandend,
voordat het leven eerst pas echt begon.
Het einde komt onherroepelijk, onomkeerbaar,
Oorzaak: ziekte, ouderdom of ongeluk.
Het noodlot laat zich niet ontduiken noch ontlopen en
een ieder loopt er zich dan ook op stuk.
De dood is helaas niet om te kopen,
houdt zijn sluiers zedig neer,
‘t afscheid van een dierbare blijft schrijnend pijnlijk,
eens en altijd, keer op keer.
G.Ens, augustus 2004
Ooit verstrikt in het web van mijn verleden,
gelijk een in zijn omgeving versteend fossiel,
heb ik me daar van los gesneden en
drenk nu mijn eeuwige dorstige ziel,
vrij van knellende banden,
in een zilte zee van overvloed waarin
de oude striemen vurig branden en
mij aan mijn komaf herinneren doen.
Hoe zeer men ook hakt en houwt
in de tentakels van een verleden tijd
men raakt er, nader beschouwd,
nooit van zijn leven van bevrijd.
Regenplassen op het plein
een man achter de ruiten
starend naar ‘t leven buiten
in gedachten ver weg zijn
Het verkeer weg uit de straat
grote rotsen en ‘n fonteintje
een boze buldog aan zijn lijntje
de boom die er nog steeds staat
Dan sluit ik het gordijn
en doe de lichten aan
keer terug naar mijn bestaan
ontkurk een flesje wijn
De tijd die staat nooit stil
en dendert als maar door
de tijd stopt nergens voor
die heeft geen eigen wil
The world of N's 