Op ’n ochtend, nadat ik mijn longen had geklaard en

door ’n kier keek naar het ochtendgloren waar

de zon, wederom, ’n nieuwe dag had gebaard die

mij tot het leven zou moeten bekoren waarop

ik mij had blindgestaard en alle perspectief leek te

hebben verloren, toen, met de dagverse lucht in de longen

en alom eindeloos gekabbel van een beek waarboven

uit iedere vogelbek leek te worden gezongen,

pas toen waagde ik mij aan de oversteek naar

waar de dag de nacht had verdrongen,

iets wat mij tot nu toe schier onmogelijk leek.

 Moulin de Breuil, Gouloux/Morvan/Bourgogne, mei/juni 2002