Dubbele bodems heeft ze en valluiken

oogverblindend gecamoufleerd,

om er hals over de bedwelmde kop in te duiken en

dan door haar sappen te worden verteerd.

Verraderlijk, als de losse roede van een trede,

zijdezacht haar wellustige strikken,

lig ik nu gebroken hier beneden in

mijn zoetste bloed te stikken.

Hoe gretig leg ik mijn hoofd op haar hakblok neer,

 hoe gulzig hap ik in het voorgehouden aas en

ondervind ik keer op keer helaas:

’t Is alles behalve fijn om de geliefde

van een dame met een bekoorlijke borderline te zijn.