Bij het dorpje Orvelte laat ik het Oranjekanaal achter me en rijd nu pal naar het zuiden.

Het weggetje tussen het kanaal en het dorp is het mooiste weggetje tot nu toe.

Orvelte ontpopt zich, tot mijn grote verrassing, als een toeristische trekpleister, want het blijkt een typisch Drents brinkdorp te zijn en daar zijn er niet zo veel meer van.

Het wemelt er van de dagjesmensen die de door het dorp verspreide attracties bezoeken welke vnl. bestaan uit tentoongestelde attributen van – en soms zelfs nog uitgevoerde – oude ambachten, behuisd in de prachtige rond de brink gegroepeerde oude boerderijen met rieten daken.

Er rijden veel door paarden getrokken huifkarren vol met mensen rond.

Touringcarbussen staan aan de rand van het dorp geparkeerd en tot mijn grote verbazing speelt er zelfs een jeugdig strijkje op de hoek van de brink pal tegenover een druk bezocht café.

Op het self-service terras daarvan zie ik een lege plek, weliswaar aan de schaduwkant, maar ik haal toch snel binnen, waar het stampvol en rumoerig is, een heerlijke espresso, een stuk appeltaart met slagroom en een glaasje, natuurlijk ambachtelijk gebrouwen, Drents kruidenbitter.

Als ik dit verkwikkende trio verorberd heb stap ik gauw weer op want het is me een ietsje te druk hier.

Ik werd een beetje door die drukte overvallen na dat prachtige rustige Oranjekanaal.

 

Aan de zuidkant van het dorp twijfel ik even over de te volgen route en zie ergens langs de kant van de weg een oude man, gekleed in een blauwe overall, in een greppel staan te graven.

Ik benader hem.

‘Hallo’ roep ik vriendelijk, kunt U mij vertellen hoe ik in Witteveen kan komen ’.

De man graaft stug door.

Vreemd.

Ik vraag het nog een keer, nu iets harder.

‘Hallo daar, kunt U mij de weg naar Witteveen vertellen?’.

De man kijkt plots op en lijkt verrast.

‘De weg naar Witteveen’ herhaal ik.

‘Momentje, even mijn gehoorapparaat indoen’ zegt hij, en rommelt in zijn borstzak terwijl hij uit de greppel omhoog klimt.

Nou begrijp ik het pas en ik wacht tot hij bij mij en in de lucht is.

‘Dag mijnheer’ begin ik dan weer ‘kunt U mij vertellen hoe ik in Witteveen kan komen?’

‘Ja hoor’ antwoord hij nu ‘dat is die kant op’ en hij wijst naar de weg die naar rechts loopt.

Hij neemt van de gelegenheid gebruik om ook zijn bril even op te poetsen en neemt vervolgens mij en mijn fiets nauwkeurig in zich op.

Nu hij eenmaal al die moeite genomen heeft bij mij te komen wil hij ook nog wel even een praatje met mij voeren.

‘Ben je aan het fietsen’ vraagt hij, een opening makend, en ik vertel hem over mijn fietstocht, waar ik vandaag vandaan kom, waar ik al geweest ben en waar ik nog naar toe wil.

Uiteindelijk nemen wij afscheid van elkaar; hij wenst mij een behouden reis, schakelt zijn gehoorapparaat weer uit en daalt weer af naar zijn greppel en zijn stilte om verder te graven terwijl ik in de door hem aangewezen richting verder rijdt.

Prachtig dit. In je eentje, op je ouwe dag, in een serene stilte, in een prachtig landschap in de aarde staan te wroeten; zo zou ik ook wel oud willen worden!