Zie ik zwart-wit beelden van de oorlogstijd

bekruipt mij het besef van mijn vergankelijkheid en

dat mijn leven, van zo’n korte duur,door

mij verspild wordt uur na uur.

De soldaat,die de lens in lacht,met in zijn mondhoek een sigaret,

ligt nu aljaren anoniem onder de rulle aarde ingebed.

Zijn dood werd niet veroorzaakt door nicotine maar

door die eeuwig ellendige oorlogsmachine.

Dus verbras ook ik maar mijn longen en mijn tijd en

geniet met volle halen van mijn sterfelijkheid