’t Was een zomer vol met zon en loom

kwamen zij samen:

zee, rivier, berg en boom.

Op ’n dag, bij een plotse bries,

loost de boom zijn zaad in de berg zijn lies

en alras

voert een stroompje met zich mee:

het zaadje van de boom

de berg af,

de rivier in,

naar de verre zee.

 

               

Melopee

 

Onder de maan schuift de lange rivier

Over de lange rivier schuift moede de maan

Onder de maan op de lange rivier schuift de kano naar zee

Langs het hoogriet

langs de laagwei

schuift de kano naar zee

schuift met de schuivende maan de kano naar zee

Zo zijn ze gezellen naar zee de kano de maan en de man

Waarom schuiven de maan en de man getweeën gedwee naar de zee

Paul van Ostaijen (1896-1928)

Verzameld Werk, poëzie 2

De Sikkel (1928)

 Opgedragen aan Gaston Burssens

                             

Uit ‘s werelds ingewanden borrel ik naar buiten,

sijpelend was ik tot een ware stroom,

stort mij roekeloos en niet te stuiten

vanuit een diepe slaap in de kolk van een droom.

 

Mijn bedding soms bodemloos uitgesleten,

mijn volume mateloos aangevuld,

rotsblokken  machteloos geslepen door

de kracht van mijn eindeloos geduld.

 

Stroomafwaarts, verder richting zee,

meanderend, in mystieke nevels gehuld,

voer ik ongewild gif en rotzooi met mij mee en

dus ook een schrijnend gevoel van schuld.

 

’n Laatste maal ruisend langs het riet,

nog één keer schurend langs die oeverwand

mij schamend haast voor wie ziet

hoe ik slaafs mijn weg slijt door dit lage land.

 

Mijn delta doet mijn stuwkracht slinken,

uitgeput en vervuild bereik ik dan toch de zee.

Mijn schuldgevoel zal in een slijklaag zinken en

zich gaandeweg oplossen in de mêlée.

 

De dag zal komen ooit dat

de zon de zee zal raken,

in zachte pastel getooid,

 maar met míjn schaamrood op haar kaken.