Passage uit een reisverslag van een autoreis van 3 maanden  van Seattle, USA, door Mexico, naar Belize en weer terug.

Dit gebeurde er op de terugweg in het hart van Mexico.

9 januari 1994, Pachuca/Hidalgo > Guanajuato/Guanajuato.

Vanuit Pachuca gaan we weer westwaarts en zien kans om het stadje te bereiken wat ons een aantal keer is aangeraden: Guanajuato.

Dwars door de staat Queretaro heen bereiken we het bergachtige Guanajuato, De gelijknamige hoofdstad is ook een zilverstad die door de Spanjaarden is gesticht.

De hoofdstad heeft een opmerkelijke entree.

Vanuit de bergen stroomde er een rivier naar beneden. Toen er zilver werd gedolven, begon men op de hellingen aan beide zijden van de rivier met het bouwen van woningen e.d.  Al gauw was dan ook de eerste brug van helling naar helling geslagen. Op één brug volgden meer bruggen en uiteindelijk werd de hele rivier overdekt.

 

Toen de rivier in de loop der eeuwen uitdroogde hebben ze van de oude rivierbedding een weg gemaakt. Je rijdt een tijdje in een soort van 16^de eeuwse tunnel. Hier en daar zijn er opgangen naar de stad. Als je eenmaal boven bent, valt er weinig meer te rijden en wij parkeren de wagen dan ook in een parkeergarage, zoeken wat bagage uit en vestigen ons in een centraal gelegen hotelletje.

Het is een prachtig stadje met allerlei architectonische hoogstandjes, vooral de opera met klassieke zuilen doet het goed.

Aangezien Guanajuato een universiteitsstad is zijn er vrij veel jonge mensen.

Ook zijn er vrij veel Indianen in klederdracht met hun koopwaar in het straatbeeld te zien.

Aan weerszijden klimmen de stegen steil omhoog door in felle kleuren geschilderde huizen. Alles doet erg Spaans aan.

Vlakbij de opera is een prachtig pleintje met fonteinen, oude lantaarns, live mariachimuziek en terrassen vol met mensen.

We vinden een plekje bij bar La Luna en bestellen bier met daarnaast een tequila anejo, een ouwe dus, en wel de tequila die onze vriend Timothy, die een reisboek over Mexico had uitgegeven, ons had aanbevolen. Een Los Tres Generaciones. Hij was duur maar wel erg lekker. Zacht en pittig tegelijk. Weggespoeld met een koud biertje hakt dat er aardig in.

                                        

Tijd om wat te eten. We rekenen af en krijgen als cadeautje een asbakje en een kaarsenstandaardje van beschilderd aardewerk. De standaard leeft niet meer, maar het asbakje is mijn favoriet en leeft nog steeds.

We vinden een restaurant wat er okay uitziet en niet te duur is en ploffen neer.

Naast ons zit een Mexicaanse vrouw alleen aan een tafeltje. Af en toe kruisen onze blikken elkaar en glimlacht ze vriendelijk. Na het eten gebeurt dat weer en raken we met elkaar in gesprek.

Ze heet Carmen. Ze heeft mooi lang zwart haar en een mooi Indiaans gezicht. Ze is vrij klein en gaat modern en modieus gekleed. Ze is moeder van een al volwassen zoon en is haar man na een heel lang ziekbed verloren. Daarna heeft ze nog een relatie gehad met een wat oudere Canadees uit Vancouver, maar ook die ging de pijp uit. Sindsdien zocht ze haar heil een beetje in den Heer, zoals vele Mexicanen doen. Wat hebben die klotenjezuïeten toch een puik werk geleverd!

Van beroep is ze verloskundige en ze schijnt in die hoedanigheid dan ook meteen een notabel van de stad te zijn. Babybusiness is big business!

Noud heeft ondertussen gedag gezegd en verdwijnt in de nacht. Ik nodig Carmen uit voor nog een drankje ergens en ze stemt toe. Als we afscheid nemen van elkaar eindigt het zowaar in een vrijpartij in een donker hoekje. We besluiten elkaar de volgende dag nog een keer te ontmoeten. Noud en ik hadden al besloten om hier een extra dagje te blijven dus dat komt goed uit.

De drank heeft zijn uitwerking op mij ook niet gemist en ik val, eenmaal terug in het hotel, als een blok in slaap.

10 januari 1994, Guanajuato/Guanajuato.

Na een stel ‘huevos’ slenteren we wat door de stad.

Bij een mannetje op straat koop ik een Pakistaanse ? dolk met een laarsfoedraal. Ik val op die dolk omdat hij een houten handvat heeft en een tweezijdig heft. Daarbij is hij vrij goedkoop. We eindigen weer op het terras bij de opera. Begrijpelijk dat men ons deze stad heeft aangeraden. Het is een juweeltje.

’s Avonds begeef ik me weer naar het pleintje en neem plaats op een kruk aan de bar.

Ik geloof dat we om 7 uur hadden afgesproken. Toen het al voorbij half acht was dacht ik dat ik een blauwtje had gelopen. Maar tegen achten komt ze toch opdagen en ziet er erg mooi uit . ‘n Flitsend jack, met zorg opgemaakt en heel vrolijk, uitgelaten zelfs.

We bestellen twee glazen bier van de tap en hebben een leuk gesprek over van alles en nog wat.

Na haar tweede glas bier biecht ze op dat ze zelden of nooit alcohol drinkt en dat ze van die twee pilsjes al een beetje aangeschoten is. We besluiten een wandeling te gaan maken en slenteren door de prachtige oude binnenstad.

Na een tijdje rusten we wat uit op de treden van een grote trap. We zoenen, vrijen en de gemoederen lopen zo hoog op dat we ernstig behoefte aan een bed en wat privacy krijgen. Aangezien ik mijn hotelkamer met Noud deel,  stel ik voor om ergens anders  in de stad een kamer te boeken. Daar wilde zij niets van weten, ze was te bekend hier en veel te bezorgd voor roddels e.d. als ze iemand die haar kende tegen zou komen, volgens haar was er buiten de stad ook wel onderkomen te vinden, zij wist de weg.

Ik haal de auto uit de stalling en we rijden voorzichtig door de eeuwenoude tunnel de stad uit, de bergen in.  Het is aardedonker buiten de stad. De wegen zijn niet verlicht. Wel veel sterren.

Bij het eerste hotel meldt zich niemand, het is ook al na middennacht.

Een eind verder, op de top van een berg, ligt het dorpje Santa Rosa. Een kleine 100 m buiten het dorp ligt een hotel; Hotel El Crag. Als we informeren blijkt er een kamer vrij voor $ 35,-.

Eenmaal in de kamer winden we er geen doekjes om, maar zal daar over verder niet in detail treden.

11 januari 1994, Guanajuato > Zacatécas.

Na een korte nachtrust worden we weer wakker en geconfronteerd met een klein probleempje.

Ik had twee condooms bij me en die zijn nu dus helaas op.

Carmen, schijnbaar de smaak weer goed te pakken hebbend, wil dat ik er op uit ga om meer condooms te halen! Nou zie ik dat niet echt voor me en heb over die missie mijn voor de hand liggende twijfels. Doch de kleine kittige Mexicaanse kan heel overtuigend zijn en dus kleed ik mij toch aan, verlaat het hotel en loop in de prille ochtendzon naar het gehucht Santa Rosa iets verder op.

Het is hier knap koud ondanks de zon. ’n Soort van frisse berglucht.

 Vrijwel meteen bij het begin van het dorpje zie ik een uithangbord: ‘Super Mercado’.

Daar zullen ze toch wel condooms verkopen denk ik zo, maar blijf toch steeds een soort van gêne voelen om dit artikel ergens aan te schaffen, zelfs in Nederland. En nu nota bene in een piepklein rooms-katholiek Mexicaans bergdorpje in the middle of nowhere om half negen in de ochtend kapotjes kopen; ‘k ben er niet echt blij mee!

Ik betreed de winkel.

Er is niemand.

Dan hoor ik wat gerommel en verschijnt er een oudere dame die mij ietwat bevreemd aankijkt. Tja, wat wil je, een Gringo ’s ochtends vroeg in je shop en niet zo’n kleintje ook!

Ook ik ben van mijn apropos, een oudere dame, dat had ik niet verwacht en de moed zinkt bijna in mijn schoenen.

‘Tiennes una botelja de agua minérale, por favor?’  breek ik het stilzwijgen laf en probeer tijd te winnen voor de hamvraag.

‘Si’ antwoordt zij enigszins gerustgesteld nu en vist een grote plastic fles uit een koelvitrine.

Ze zet de fles op de toonbank en kijkt mij aan.

‘Tiennes condomas’ vraag ik met enige gêne, de moed der wanhoop en hoogstwaarschijnlijk ook een blos.

Ik meen een lichte reactie in haar ogen te speuren maar kan niet interpreteren welke.

‘No’ beantwoordt ze mijn vraag droogjes en kijkt mij zich duidelijk niet op haar gemak voelend aan.

‘Okay, quanto questo el agua’ vraag ik de situatie afrondend en diep alvast wat peso’s uit mijn broekzak op. Ik betaal dan het gevraagde bedrag en ga na een beleefd ‘Buenos dias señora’ weer naar buiten.

Ondanks de ochtendkoelte had ik het toch een beetje warm gekregen.

Ik sla links af en zie tot mijn verrassing en ook wel genoegen dat er pal naast de supermercado een farmacia is. Daar moeten ze toch condooms verkopen?

Links en rechts van de ingang zijn er etalages met de nodige reclame en artikelen. Ik betreed de zaak, weer is er even niemand. Dan verschijnt er in de deuropening achter de toonbank een dame……. dezelfde dame als daarnet uit de belendende supermarkt!!!

Ze herkent me natuurlijk meteen en weer meen ik een lichtelijke verontrusting in haar gezichtsuitdrukking te lezen. Mijn ogen zoeken ter afleiding de inhoud van de glazen counter af.

‘Tiennes Kodak film por un camera’ begin ik, weer duidelijk verlegen met de situatie. Op dat moment opent de voordeur achter mij en stapt er een jonge vrouw naar binnen met een dampende emmer en een schrobber met dweil. ‘Buenos dias’ groet zij vriendelijk, zet de emmer neer en begint de stenen vloer te dweilen.

Nu de aandacht even van de transactie afgeleid is ziet de oude vrouw haar kans schoon en vraagt het meisje, die blijkbaar ook in de winkel(s) werkzaam is, in een paar snelle Spaanse bewoordingen mij als klant over te nemen en verdwijnt dan, bijna gehaast, in de deuropening.

‘What do you want’ vraagt de jongere vrouw mij vriendelijk in het Engels en neemt de positie achter de toonbank over. ‘Kodak Gold film, 36 exposures, 100 asa, por favor’ blijf ik uitstellen.

Ze pakt het bekende gele doosje van een schap en vraagt of ik nog iets wil.

‘Do you sell condoms’ probeer ik voor de tweede keer dapper maar ietsje meer op mijn gemak.

‘Yes’ zegt zij zonder blozen en ik kies een strip van vijf, reken af, zeg haar gedag en stap de straat weer op waar ik, een maal uit zicht, eerst even een flinke slok ijskoud mineraalwater drink want ik had een ontzettende droge mond gekregen.

Terug in het hotel ligt Carmen glimlachend op me te wachten en gaan we verder waar we gestopt waren.

Om een uur of elf verlaten we het hotel en keren terug naar Guanajuato.

Met Noud had ik om 12 uur afgesproken .

Dat had ik makkelijk gehaald zij het niet dat de motor onderweg kuren had. Opeens viel mijn stuurbekrachtiging weg en stonden we stil. Gelukkig kreeg ik hem na een korte pauze weer aan de praat. Misschien condens na een nacht koude, ik weet het niet, het belangrijkste is dat hij het weer deed.

In de ondergrondse toegangsweg neem ik afscheid van Carmen. We beloven na mijn reis contact op te nemen. Dat heb ik gedaan. Maar zoals met vele vakantieliefdes houdt dat na een tijdje op en gaat een ieder weer verder met het eigen leventje.

Ik tref Noud in een zithoekje van het hotel aan. Hij had de kamer al vrij moeten geven en onze spullen al ingepakt. Ik verontschuldig mij voor de opgelopen vertraging en daar had hij begrip voor.

 We verlaten deze koloniale parel en via de staat San Luis Potosi belanden wij in de staat Zacatécas en in haar gelijknamige hoofdstad wat alweer zo’n prachtig gepreserveerd koloniaal restant van de Spaanse overheersing blijkt te zijn, want ook hier zat er zilver in de grond en daar hielden die Spanjaarden wel van.