Uit ’n onrustige slaap ontwakend,

ontsnapt aan de doolhoven der nacht,

suizen muren, blikt ‘n spiegel blakend vol

onbekende vuren die haar betasten glanzend zacht.

In haar hoeken lijkt iets heel gestaag

geruisloos in haar weg te glijden.

De kamer snikt en weet zich traag van

haar verduisterd aangezicht te bevrijden.

‘n Droom verdwijnt langzaam,

als lichtverdovende pijn en

smelt dan voorgoed weg in

oogververblindende zonneschijn.