Mijn stad.

Het regent in mijn stad.

Mijn stad is nat.

Nat en troosteloos.

Om acht uur zou het stil moeten zijn in mijn stad.

Ik ben stil.

Ik ben stil en sta voor het raam.

Stil voor het raam in een straat in een stad.

Stil en troosteloos.

Mijn stad is niet helemaal stil.

Sommigen weten niet,

sommigen vergeten vaak,

sommigen begrijpen nauwelijks dat

de stad juist nu stil moet zijn,

nat moet zijn en

altijd troosteloos zal blijven.

G.Ens, 4 mei 2004.

Op ’n ochtend, nadat ik mijn longen had geklaard en

door ’n kier keek naar het ochtendgloren waar

de zon, wederom, ’n nieuwe dag had gebaard die

mij tot het leven zou moeten bekoren waarop

ik mij had blindgestaard en alle perspectief leek te

hebben verloren, toen, met de dagverse lucht in de longen

en alom eindeloos gekabbel van een beek waarboven

uit iedere vogelbek leek te worden gezongen,

pas toen waagde ik mij aan de oversteek naar

waar de dag de nacht had verdrongen,

iets wat mij tot nu toe schier onmogelijk leek.

 Moulin de Breuil, Gouloux/Morvan/Bourgogne, mei/juni 2002

Mike did not make it this spring;

he got stuck in February.

Mike did not make it this spring,

his house an abandoned sanctuary.

Mike did not make it this summer,

he ran into himself.

Mike did not make it this summer,

his clothes still lying on a shelf.

Mike did not make it this fall,

when nature changes colour.

Mike did not make it this fall:

“No, we’ll never see Mike anymore”.

Almost a year now,

garden leaves have rotten,

many years to come still but

Mike will not be forgotten!

She comes and she goes,

she puts stuff up her nose,

sometimes almost an overdose,

and nobody knows

if she returns, this rose.

She’s like a river that flows

aimlessly lingering to some far away sea;

I hope one day she finds her way back to me.

Pretending her love for me is so deep,

raising me to heights so steep,

not even a grain of fear for tumbling down.

Now I’m left in my balloon with no more air,

recognizing she did not treat me real fair.

There’s only one thing to do now at last and

that’s alter my situation real fast,

cause it’s a long way going down

 too the sad, sad singles-bar downtown.

De merel zingt weer buiten

steeds van dezelfde plek

zijn lokroep niet te stuiten

hij rekt verrukt zijn nek.

Bij ‘t krieken en ‘t gloren

nooit zal hij hen overslaan

zijn mooiste lied laten horen;

geheel compleet zijn dak uit gaan!

‘n Kanarie in zijn kooitje zien

’n kaketoe in een tralie pak

 ’n door de lucht brullend vliegmachien;

mijn merel zingt op zijn dak!

Mijn merel is gevlogen nu

geen serenade deze dag.

Een oceaan van stilte rest er slechts

na zijn laatste vleugelslag….

Door stormen geraasd maar niet gezwicht

steeds reikhalzend tot in ’t kleinste blad

Van ’t diepste worteleinde tot in de fijnste tak

‘n reusachtig uitgebalanceerd evenwicht:

DE BEUK

Als gedirigeerde ruis zo wijd vertakt

Boven een koor van divers gefluit

Torenend boven alles en iedereen uit met

‘n stam glanzend glad gelakt:

DE BEUK

’t Wiegend bladerdak zo majestueus

met koel overkoepelende grandeur

menig wezen logies verlenend, sans faveur.

Vanuit ‘n minuscuul nootje tot ‘n gigantische reus:

 DE BEUK

De blinde passie van ‘n speler of

de soepele speelsheid van de held;

koelbloedigheid blijft de verdeler

van de eeuwige roem en van het geld.

Door angst en hoop gedreven

de vedette die fatalistisch faalt;

‘n eruptie van emotioneel beleven

als de bal in een waas verdwaalt.

De stomheid van het versagen,

diep ongeloof en onbegrip,

‘n blik die starend blijft vragen

naar de wrede leegte van de stip.

De aanverwante ziel,

waar ik zo uitzichtloos op viel,

werd onverdroten en onversaagd

eindeloos liefdevol nagejaagd.

 De weg naar haar hart,

vond ik met een brok in mijn keel en

‘k ben nu van haar een part

gelijk zij van mij een deel.

 De samensmelting van onze geesten

bleek een hopeloze queeste maar

het plekje op haar rug

vond ik altijd moeiteloos terug!