Black Friday is de dag na Thanksgiving en is de eerste dag van de uitverkoop voor de Kerst.
Winkeliers noemen het Black Friday omdat ‘black’ de tegenhanger van ‘red’ is in de kasboeken. ‘Black’ staat hier, in tegenstelling met andere vergelijkingen, dus voor winst, voor een positief saldo.
Voor de Wal-Mart hartje New York staan al uren enkele honderden mensen te wachten.
Het zijn koopjesjagers, hongerige consumenten die op strooptocht willen gaan langs de diverse aanbiedingen. Dit jaar lopen de kortingen van bepaalde artikelen op tot maar liefst 80%!
Door de heersende economische recessie is het animo enorm.
De meute is ongeduldig, hun dollars en creditcards branden in hun zak. Zouden ze op tijd kunnen komen bij het door hen zo begeerde artikel?
Het gedrang neemt toe.
Binnen in de Wal-Mart heerst grote bedrijvigheid.
Uit alle etalages schijnt de feestverlichting vrolijk naar buiten over een ontwakend New York.
Dit is één van de belangrijkste dagen van het seizoen.
De druk om veel om te zetten is groot, er moet veel cash komen om de liquiditeitsproblemen van het gigantische concern het hoofd te bieden.
Voor deze dagen is er zelfs bij uitzendbureaus extra personeel ingehuurd, alles zal en moet op rolletjes lopen!
Ook ik ben een van de gelukkigen die tijdelijk wordt aangesteld.
Nadat ik op 34-jarige leeftijd om ‘economische redenen’ op straat kwam te staan bij een bedrijf waar ik 8 jaar had gewerkt, kwam deze tijdelijke aanstelling als onderhoudsmonteur in dit dure jaargetijde als geroepen. Misschien lukt het me nu toch nog om met de Kerst iets extra’s te kunnen doen voor mijn vrouw en 2 kinderen.
Wij schamen ons rot als we aan de kassa bij de supermarkt met voedselbonnen moeten afrekenen. Ook wordt de rij achter ons ongeduldig als wij diverse kortingsbonnen gebruiken om de kosten van de dagelijkse benodigdheden iets te drukken. Nee, echt medeleven heeft de Amerikaanse burger niet met mensen die het niet breed hebben.
De hele nacht ben ik in de weer geweest met het aanleggen van feestverlichting, heb geholpen de schappen bij te vullen en heb hier en daar kleine reparaties verricht.
04.40 uur
Buiten neemt het geroezemoes steeds meer toe. Puilende ogen gluren gretig door de glazen deuren en ramen naar binnen. Kleffe handen laten smerige vegen achter op het glaswerk.
Witte condenswolkjes ontsnappen aan hun monden de koude nachtlucht in.
Gevloek en gescheld is soms zelfs binnen hoorbaar als er onenigheid ontstaat over wie welke plek heeft om, zodra de deuren worden geopend, naar binnen te hollen en als eerste een kledingstuk, een elektronisch apparaat, een flesje parfum of ‘n ander triviaal item te bemachtigen tegen streng gereduceerde prijs.
Het is nu 04.45 uur.
Om 05.00 uur zullen de deuren open gaan.
Het personeel neemt hun plaats in achter de toonbanken en achter de kassa’s.
De beveiligingsmensen betrekken hun strategische posities. Rode lampjes op de diverse camera’s branden alert. Een magazijnkracht rolt nog een laatste lege kar terug de lift in.
Beneden in het magazijn staan diverse volgeladen karren klaar om schappen razendsnel weer aan te kunnen vullen.
Het is 04.55 uur.
Wal-Mart is klaar voor de stormloop.
De afdelingschef heeft mij belast met het openen van de hoofdingang. Samen met een collega loop ik naar de grote glazen deuren waarachter de massa ongeduldig staat te schuifelen.
Het geroezemoes neemt toe.
Het is 04.59 uur.
De afdelingschef kijkt nog even keurend rond.
Alles en iedereen staan klaar.
De secondewijzer van de grote verlichte klok aan de muur schuift gestaag richting de 12.
Onze chef steekt zijn arm op en roept:‘Open the doors’!!!
Ik buk me om een sluitpen uit de vloer te trekken maar de druk van de mensen buiten op de deur is zo groot dat me dat niet een twee drie lukt.
Mijn collega lukt het wel en nadat zijn grendel is weggeschoven klapt de deur half open en braken de eerste mensen naar binnen.
Ik worstel nog steeds met die verdomde pen.
Het volk voor mijn deur begint angstaanjagend te huilen. Zij zien namelijk andere mensen op de door hun begeerde artikelen afstormen.
Dan, onder oorverdovend gekraak en gesplinter, barst de glazen deur boven mij uit zijn voegen en spat in duizenden stukjes over mijn rug heen de winkel in.
Voordat ik realiseer wat er gebeurt drommen de mensen onder luid geschreeuw en kabaal door de bres naar binnen. Ik kan geen kant meer op. Ik probeer weg te komen maar word tegen de grond geslagen. Glassplinters dringen mijn lichaam binnen. Ik schreeuw het uit.
‘Help, help me’ roep ik vertwijfeld.
Mensen vallen over mij heen en krabbelen moeizaam weer overeind. Anderen volgen. Steeds word ik weer tegen de grond gelopen. Laarzen, naaldhakken, sportschoenen, iedereen stampt over mij heen. Nog meer mensen. Een deel van de lambrisering van de deur begeeft het nu ook en stort over mij heen. Er liggen nu zo veel mensen op mij dat ik in ademsnood kom. Ik probeer uit alle macht weg te komen, worstel als een bezetene maar verlies uiteindelijk het bewustzijn.
Het duurde vrij lang voordat de ambulance arriveerde en hulppersoneel mij wist te bevrijden uit de restanten van wat eens de hoofdingang was.
Ondertussen stroomden er nog steeds mensen naar binnen die totaal geen aandacht besteedden aan het drama wat zich hier had voltrokken en grabbelden en graaiden ongestoord ongeneerd verder.
Met loeiende sirene werd ik naar het ziekenhuis vervoerd samen met een aantal andere slachtoffers. Eén van hen was een zwangere vrouw!!
Bij de Eerste Hulp hebben ze nog infusen aangebracht, mijn hart gemasseerd en met de defibrillator elektroshocks toegepast maar het mocht allemaal niet meer baten. Het ziekenhuispersoneel deed zijn uiterste best maar ik heb het niet gehaald; ‘What a way to go’!
Een vriend van mij hebben ze opgeblazen in Irak en een neef van mijn vrouw sneuvelde bij een helikopterongeluk in Afghanistan, anderen hadden ziektes, tumoren, maar ik, zo?
Wal-Mart had een topdag Black Friday, a real killer, misschien valt die recessie toch wel mee.
The world of N's 