12 december 2008

 ‘Abdul Sani Doli’ klinkt het nog een keer uit de speakers.

Ik had het toch goed gehoord, ze roepen mijn naam om!

Bijna wankelend sta ik op en met onvaste tred begeef ik me van mijn tafeltje richting podium.

De adrenaline golft door mij heen.

Ik kan het amper nog geloven; ik ben aan de beurt!

Zolang gewacht en dan nu, eindelijk, eindelijk ben ik aan de beurt.

Ik dring door de joelende menigte heen naar voren. Mijn mond is gortdroog.

Er spoken allerlei gedachten door mijn hoofd.

Heb ik mijn lijstje met nummers wel in mijn zak? Zou Su Lin er al zijn? Zou ik de teksten op de monitor wel goed kunnen lezen?

Shit, was ik nou toch maar even naar het toilet geweest!

Zie ik er wel goed uit?

God, wat heb ik een dorst!

Totaal onbekende mensen slaan mij op de schouders en schreeuwen me naar voren.

‘Abdul, Abdul’ scanderen zij.

Met van angst verstijfde knieën beklim ik het trapje aan de zijkant van het podium.

Zweet gutsend loop ik het podium op. Ik graai in mijn jaszak op zoek naar mijn lijstje.

Tot nu toe heb ik nog geen blik de zaal in durven werpen maar als ik bij de precies in het midden van het podium wachtende microfoonstandaard ben aangekomen draai ik mij een halfslag om en gaap de zaal in. –  Mijn hart staat stil. –  Honderden gezichten zijn verwachtingsvol naar mij toegedraaid en staren mij aan.

                                                                            

Gelukkig staan er genoeg schijnwerpers op mijn gezicht gericht zodat ik half verblind ben en hun gelaatstrekken slechts vaag kan waarnemen.

Ik speur naar het gezicht van Su Lin. Zou ze er zijn of zou ze nog moeten komen?

Ik haal het verfrommelde velletje papier uit mijn zak te voorschijn en strijk het glad.

Op het tafeltje met het toetsenbord om de codes in te voeren staat gelukkig nog een aangesproken fles bier van de vorige performer. Dankbaar neem ik snel een slok. Daar kikker ik van op en ik vat moed.

Nog een keer laat ik mijn blik door de lawaaierige massa dwalen. Het rumoer houdt aan.

Dan, bijna als een professioneel artiest, hef en spreid ik beide armen en maak een kalmerend gebaar. Het wordt iets rustiger.

Ik haal diep adem en met trillende vingers toets ik de eerste code in; P14, Yesterday, van de Beatles.

Mijn strategie is om langzaam te beginnen en dan gaandeweg met wat meer stevige nummers te komen.

Uit de speakers klinken nu duidelijk de eerste vertrouwde tonen, er is geen weg meer terug en op het juiste moment val ik in:

‘Yesterday, all my troubles seem so far away’…

Het gejoel verstomd voor het grootste deel en ik zie her en der zelfs monden die de bekende tekst meezingen.

Uit een wel heel uitbundige hoek van de zaal klinkt echter ook boegeroep, daar zitten mensen die alleen maar populaire hedendaagse muziek willen horen en fluiten alles wat dat niet is hartstochtelijk uit. Ik laat me door hen niet imponeren en zing onverstoorbaar verder;

‘Now I need a place to hide away’…

De tekst op de monitor, die aan het plafond is bevestigd, is duidelijk te lezen en loopt mooi synchroon mee.

Bij ‘Yesterday’ heb ik dat niet nodig, die tekst kan ik dromen, maar bij een paar andere nummers kan ik wel een geheugensteuntje gebruiken.

Waar blijft Su Lin nou?

‘Why… she… had to go I don’t know she wouldn’t say’….

Ondanks die verdomde hoek met schreeuwerige eikels worstel ik me door het nummer heen.

Zelf vind ik dat ik wel een aardige stem heb. Jaren lang zing ik mee op grijs gedraaide cassettes en krakende elpees. Iedere intonatie van de originele artiest kan ik feilloos imiteren.

‘I said:’Something’s wrong now I long for yesterday-hay-hay-hay, yesterday…

Hoe ik ook speur, nergens zie ik de lieflijke trekken van Su Lin. Zou ze me vergeten zijn?

Rijk ben ik niet. Knap ben ik ook niet. Ik heb geen mooi huis en ik rijd niet in een mooie auto. Eén ding kan ik echter wel: ik kan aardig zingen en heb een goed gevoel voor muziek en ik weet zeker dat ik een kans zou maken om een ster te worden als die kans me geboden zou worden.

Ik zou zo graag willen dat zij mij zo zag, mij zo zou kunnen horen!

‘Love was such an easy game to play’…

Mijn stem klinkt nu wat vaster, trilt niet meer zo, dus zodra het nummer is afgelopen druk ik alweer ‘n nieuwe code in; Q 18, That’ll be the day van Buddy Holly, mijn tweede nummer.

Ondanks het steeds meer aanzwellende gehuil uit die vervelende hoek vervolg ik dapper;

‘That’ll be the day when you say goodbye’…

De tekst geeft het stelletje hufters de kans om luidkeels ‘Goodbye’ te gaan schreeuwen en ik werp, al zingende, een verwoestende blik in hun richting. Dit heeft een averechts effect. Sommigen van hen staan op en beginnen luidkeels ‘Boe’ te roepen en wegwerpgebaren te maken met hun armen.

‘Yes that’ll be the day when you make me cry’…

Achter in de zaal meen ik opeens het felgekleurde jurkje van Su Lin te ontdekken. Ze zit aan de bar en is in gesprek met de barman. Zou ze me niet gezien hebben?

‘Oh, you say you’re gonna leave, you know it’s a lie’…

Mijn aandacht is nu geheel op Su Lin gericht en over de hoofden van iedereen zing ik haar toe;

‘Well, you know you love me baby, until you tell me maybe’ .

Waarom draait ze haar hoofd niet één keer eventjes richting het podium, dan zou ze me zien staan!

Ik ken haar nog niet zo lang, maar ze is het mooiste meisje dat ik ooit in Kuala Lumpur heb ontmoet. Ik was op stel en sprong verliefd. Wat een wilde nachten heb ik met haar beleefd!

                                           

‘When Cupid shot his dart, he shot it at your heart’…

In de hoek met onruststokers neemt het kabaal hand over hand toe. Ik probeer er geen aandacht aan te schenken en blijf onverstoorbaar verder zingen.

Boven de muziek is nu duidelijk ook het geluid van glasgerinkel te horen als één van die klootzakken wild opstaat en een tafel omgooit.

‘That’ll be the day-hee-hee when I die’…

De rest van de zaal geeft me een mager applausje als het lied is afgelopen en hier en daar beginnen ook anderen te morren en te roepen om de volgende kandidaat. Weer anderen schreeuwen: ‘Yeah, good idea, die, die, die…

Ik geef het nog niet op, Su Lin zal en moet mij zien, dus druk ik snel de volgende code in, deze zal toch wel haar aandacht moeten trekken: F 4, The final countdown van Europe!

Keihard zet de muziek in. Iedereen kent dat begin!

Snel nog even een slok lauw bier. 

Zou Su Lin nu eindelijk eens opkijken?

‘Ta da Déé ta….Ta da déé tata….Ta da Déé ta…begint het intro.

‘We’re leaving together’ begin ik uit volle borst.

Yeah, please leave, schreeuwt iemand, go away, leave!

Anderen vallen hem bij en scanderen nu: ‘Go, go, go….!!!

Sommige middelvingers worden opgestoken.

‘But still it’s farewell’ vervolg ik onverstoorbaar en leun zwaar op de standaard.

‘Go go go go’ schreeuwend dringen een paar oproerkraaiers door naar het podium en proberen de microfoonstandaard te grijpen

‘It’s the final countdown’ zing ik verder en hou de standaard stevig met twee handen omklemd en doe een stap terug om buiten het bereik van hun graaiende armen te komen.

Hoopvol kijk ik of Su Lin’s aandacht nu wordt getrokken maar ze blijft in gesprek met de knappe barman die net met een geroutineerd gebaar een verse longdrink voor haar neerzet.

Ze lacht haar stralende lach, heft haar glas en nipt er voorzichtig aan zodat haar felrood gekleurde lippenstiftmond niet al te veel schade oploopt. Even draait ze haar hoofd nu richting podium en mijn hart springt op.

‘Cause maybe they’ve seen us and welcome us all’ zing ik vol verwachting.

Doch het lijkt of zij me niet ziet staan of misschien herkent ze me wel niet door die dikke walmen tabaksrook die boven de menigte hangt. Wat is ze toch mooi!

‘With so many lightyears to go and things to be found’ zing ik verder.

 Het sfeertje voor het podium wordt steeds grimmiger. Ondanks dat een deel van het publiek mee zit te deinen op de herkenbare deun van dit nummer klinkt het getier en gevloek van die a-sociale bende er boven uit. De situatie dreigt uit de hand te lopen.

Na de laatste ‘Countdown’ twijfel ik even of ik mijn laatste nummer wel nog zou moeten intoetsen.

De meute voor mij wordt steeds agressiever.

Opeens, waarom heb ik daar niet eerder aan gedacht, stom van me, natuurlijk, dat is de oplossing!

Vastberaden tik ik mijn laatste code in, mijn uitsmijter, ik zal ze eens laten horen hoe goed ik ben en nu zal Su Lin meeluisteren, mij bewonderen…

‘Dit nummer’, spreek ik luid en duidelijk in de microfoon ’draag ik op aan de mooiste vrouw van de wereld…. Su Lin!!!’ en wijs naar haar, ver achter die dampende massa.

De muziek van My way van Frank Sinatra zet in samen met het gejoel voor het podium.

Wachtend op mijn cue zie ik dat Su Lin haar naam gehoord heeft, ze kijkt richting podium.

Gelukt, nu zal zij mij zien en horen.

‘And now, the end is near, and so I face the final curtain’ begin ik dramatisch.

‘Fuck off, booh, go, go, piss off’ het regent nu beledigingen en verwensingen.

‘I’ve lived a life that’s full, I’ve travel each and every highway’ zing ik en zie uit mijn ooghoeken dat een paar mannen op het podium beginnen te klimmen.

Mijn bierfles valt om en een plas bier verspreid zich over het podium. Iemand heeft toch een standaardpoot weten te pakken en begint er heftig aan te rukken. Met moeite kan ik de standaard vasthouden en zing:

‘But more, much more than this’ iemand springt in mijn nek, twee anderen beginnen mij te stompen en te slaan maar toch weet ik krampachtig de microfoon voor mijn mond te houden en kan nog net hijgend in de maat ‘I did it my way’ uit brengen.

Verschillende figuren staan nu op mij in te beuken. Ik probeer mezelf met mijn armen te beschermen.

De muziek gaat gewoon verder en schalt de zaal in. Op de monitor verschijnt de volgende bijpassende zin van deze ouwe kraker:

 ‘The record shows I took the blows…and did it my way’.

Ergens in die wirwar zie ik een hand met iets glinsterends er in.

Feilloos schiet de hand naar voren en treft mij in de borst.

Eerst voel ik niets maar dan zie ik op mijn keurig wit overhemd een rode plek verschijnen.

Nog een keer die flitsende hand, nog een rode plek.

Ik zak in elkaar, kan niet meer staan.

Ze schoppen me genadeloos.

Door alle benen heen, vlak voordat ik het bewustzijn verlies, zie ik vaag het felgekleurde jurkje van Su Lin achter in de zaal.

Ze stapt elegant van haar kruk, stopt haar sigaretten en aansteker in haar handtasje, klikt het dicht en verdwijnt op haar hoge hakken heupwiegend de warme Maleise nacht in.