Misschien besta ik niet op dit ogenblik. Misschien bestaan wij maar met vlagen. Zonder meer. Is wat wij ons bestaan, ons leven denken, geen continu-situatie. De indrukken, de gedachten noteren, registreren op het ogenblik van het ontstaan. Ze doen opkomen, ze gestalte geven, ze doen uitgroeien, er gevoelens aan koppelen, of omgekeerd, onuitgesproken, geestelijke bouwsels verwezenlijken die nadien weer verdwijnen, oplossen in hetzelfde niets waaruit ze tevoorschijn komen. Komen ze uit een onmetelijk universeel reservoir waaruit de mensheid al sinds de oertijd put en waarnaar zij terugkeren, er in latente toestand aanwezig blijven en zo constanten vormen?